Мы жылі са страхам, таму што нам па

Мы жылі са страхам, таму што нам пагражалі У сорак першым, калі пачалася вайна, ўсіх мужчын забралі на фронт, за выключэннем інвалідаў, старых і тых мужчын, што патрэбныя былі для падтрымання жыцця ў калгасе. У іх колькасць трапіў і мой бацька, так як ён быў старшынёй калгаса.Як толькі немцы ўварваліся ў Брэст, бацька і іншыя мужчыны пагналі быдла да Дняпра – там былі нашы салдаты. Я з маці, трохгадовым братам і нованароджанай сястрой пайшлі з вёскі, а ордэн для захаванасці пакінулі пад цэглай. Хадзілі па вёсках, але нідзе доўга не заставаліся надоўга. Людзі баяліся пакідаць сябе у сябе, таму што, калі б нас знайшлі б у іх хаце, то ўсіх бы расстралялі. Мама гэта выдатна разумела. Усё больш і больш мы начавалі ў закінутых дамах, акопах, бліндажах або проста пад адкрытым небам. Не было чаго есці » .Праз поў года бацька пайшоў у партызаны, і мы таксама вырашылі сысці. Больш мы не змаглі вярнуцца дадому. Бацька некалькі разоў прыходзіў дадому, што б праверыць ці ўсё ў парадку. Яго тры разы забіралі ў палон то немцы, то партызаны. Кожны раз яго збівалі да смерці, патрабавалі ордэн. Першы раз яго адпусцілі праз некалькі дзён Другі раз яго забраў за выкуп, мой дзед Павел. Трэці – ужо пасля спалення вёскі – мама аддала ордэн, і бацьку адпусцілі. У сорак трэцім годзе летам, мы жылі на балоце. Пад вечар, трынаццатага чэрвеня, усё амаль усе жыхары пайшлі па дамах. Мама таксама пайшла дадому, пакінуўшы нас на балоце. Калі яна вярнулася, то сказала, што пойдзем дадому заўтра. Я з прымешкай страху была на сёмым небе ад шчасця як я доўга марыла пакласці галаву на мяккую пярыну хоць на гадзінку. На раніцу наогул нікога на балоце не стала, але мама чакала да апошняга, як быццам, відаць, адчувала. Мы ўсе ў адзін голас прасілі пайсці па хутчэй дадому, нават сястрычка нешта пралепятала. Але мама сказала, што будзем тут да абеду. Больш мы нічога не пыталі. Калі мы сабраліся і сталі выходзіць з балота, мама раптам схапіла Надзюшу на рукі, разгарнула мяне з братам, падштурхоўваючы нас наперадзе сябе, у полголоса сказала, што б мы беглі назад. Мы беглі вакольнымі шляхамі назад на балота. Калі мы прыбеглі, то ў вёсцы ўжо былі людзі. Калі шчыра, то я тады не разумела, што здарылася. Я лічыла сябе дарослай і вырашыла, што павінна быць у курсе падзей. Але колькі б я не пыталася, мне нічога не казалі. Тады я вырашыла пайсці на разведку, калі я павярнулася, каб незаўважна сысці, то краем вуха я чула размову дарослых, што прыйшлі немцы і ўсіх забіваюць. Яны сядзелі, колькі людзей ўратавалася, а колькі не змагло, колькіх забілі, колькі жывёлкі і дамоў прапала. Напэўна, людзі хацелі зберагчы нас ад шоку, па гэтым нічога не казалі. Я ціхенька вярнулася і села на сваё месца і стала чакаць. У суседнім кутку сядзела бабуля і малілася, па яе ўжо загрубеўшых шчоках каціліся слёзы болю, за душы памерлых і за душы тых нямецкіх салдат, якія прыйшлі ў нашу вёску, яна прасіла Бога дараваць іх. Калі яна перастала маліцца, знясілена паклала рукі на калені, падняла затуманеныя ад душэўнага болю ад слёз вочы да неба. Яна доўга глядзела ў неба, як быццам чакаючы нейкага знака звыш. Мне падалося, што нешта ў небе бліснула. Я ціхенька ўстала, падышла да бабулі і села каля яе і мне хацелася яе суцешыць, сказаць што-небудзь, што б яна перастала плакаць.

Результаты (белорусский) 1:

Мы жылі са страхам, таму што нам пагражалі У сорак Перше, калі пачалася вайна, ўсіх мужчын забралі на фронт, за выключэннем інвалідаў, старых І тых мужчын, Што патрэбныя былі для падтрымання жыцця Ў калгасе. У ІХ колькасць трапіў І мой бацька, так як ён Быў старшынёй калгаса.Як Толькі немцы ўварваліся Ў Брэст, бацька І іншыя мужчыны пагналі быдла ды Дняпро - там былі Нашы салдаты. Я з маці, трохгадовым Брат І нованароджанай сястрой пайшлі в е вёскі, а ордэн для захаванасці пакінулі пад цэглай. Хадзілі па вёсках, але нідзе доўга ня заставаліся надоўга. Людзі баяліся пакідаць сябе ў сябе, таму Што, калі б нас Знайшлі б у ІХ хаце, то ўсіх бы расстралялі. Мама, гэтя Выдатны разумелі. Усё большай І больш мы начавалі Ў закінутых дамах, Акопаў, бліндажах Або простая пад Адкрытая небам. Не было чаго есці ».Праз поў года бацька пайшоў у Партызан, І мы таксама вырашылі сысці. Вялікія мы не змаглі вярнуцца дадому. Бацька некалькі разоў прыходзіў дадому, Што б праверыць ці ўсё Ў парадка. Яго Тры разы забіралі Ў палон то немцы, то Партызан. Скурныя раз Яго збівалі ды смерці, патрабавалі ордэн. Першы раз Яго адпусцілі Праз некалькі дзён Другі раз Яго забраў за выкуп, мой дзед Павел. Трэці - ужо пасвілі спаленых вёскі - мама Адда ордэн, І бацьку адпусцілі. У сорак трэцім Годзю гадам, мы жылі на балоце. Пад вечар, трынаццатага чэрвень, усё Амал усе Жыхар пайшлі па дамах. Мама таксама пайшла дадому, пакінуўшы нас на балоце. Калі Яна вярнулася, то сказала, Што пойдзем дадому заўтра. Я з прымешкай страху была на сёмым небе пекла шчасця як я доўга марыла пакласці галава на мяккую пярыну хоць на гадзінку. На раніцу наогул нікога на балоце не стала, але мама Чака ды апошняга, як Быццам, відаць, адчувала. Мы ўсе Ў Адзін голас прасілі пайсці па Хутчэй дадому, А Нават сястрычку нешта пралепятала. Але мама сказала, Што будзе тут ды Абэд. Больш мы Нічога ня пыталі. Калі мы сабраліся І сталі выходзіць в е балота, мама Раптам схапіла Надзюшу на рукі, разгарнула мяне в е Брат, падштурхоўваючы нас наперадзе сябе, у полголоса сказала, Што б мы беглі назад. Мы беглі вакольнымі Шляхамі таму на балота. Калі мы прыбеглі, то Ў вёсцы ўжо былі Людзі. Калі Шчыра, то я тады не разумелі, Што здаров. Я лічыла сябе дарослай І вырашыла, Што павінна Быць у курсе падзей. Але колькі б я не спрабую, мне Нічога ня казалі. Тады я вырашыла пайсці на разведку, калі я павярнулася, Каб незаўважна сысці, то краем вуха я камору Размова дарослых, Што прыйшлі немцы І ўсіх забіваюць. Яны сядзелі, колькі людзей ўратавалася, а колькі ня змагло, колькіх забілі, колькі жывёлкі І дамоў прапала. Напэўна, Людзі хацелі зберагчы нас пекла шоку, па гэтым Нічога ня казалі. Я ціхенька вярнулася І села на сваё месца І стала чакаць. У суседнім кутка седзял бабуля І малілася, па сам з сабою ўжо загрубеўшых шчоках каціліся слёзы болю, за душы памерлых І за душы тых нямецкіх салдат, якія прыйшлі Ў нашу вёску, Яна прасіла Бога дараваць ІХ. Калі Яна перастала маліцца, знясілена паклала рукі на калені, падняла затуманеныя пекла душэўнага Болю пекла слёз Вочы ды неба. Яна доўга глядзела Ў неба, як Быццам чакаючы нейкага знака звыш. Мне падаць, Што нешта Ў небе бліснула. Я ціхенька ўстала, падышла ды бабулі І села Каля сам з сабою І мне хацелася сам з сабою суцешыць, сказаць Што-небудзь, Што б Яна перастала плакаць.