Святая мученица Марина[1] жила в пр

Святая мученица Марина[1] жила в правление императора Клавдия (ок. 270)[2]. Она родилась в Антиохии Писидийской (в Малой Азии) и была дочерью языческого жреца Эдесия (Эдесима). Ее мать умерла, когда девочке было 12 лет, и отец вверил заботы о дочери деревенской кормилице. Общение с местными христианами и природные склонности Марины благоприятствовали росту семени истинной веры в ее сердце. Когда ей исполнилось 15 лет, любовь ко Христу была в ней столь сильна, что Марина желала только одного и помышляла только об одном – причаститься мученичеству и пролить свою кровь во имя любви ко Христу. Не скрывая своего желания, Марина не страшилась заявлять во всеуслышание, что она христианка, и высмеивала культ идолов. Этим она вызвала ненависть отца, который лишил ее наследства.Однажды префект Асии Олибрий, направляясь в Антиохию, увидел святую, когда она пасла стада вместе с другими женщинами деревни. Очарованный красотой Марины, он пожелал взять ее в жены и приказал своим людям привести девушку. Придя во дворец, она предстала перед магистратом, который попросил ее назвать свое имя. Дева уверенным голосом отвечала: «Зовут меня Марина, я дочь свободных родителей из Писидии, но я раба Господа нашего и Спасителя Иисуса Христа, сотворившего небо и землю». Тогда ее заточили в темницу в ожидании большого языческого праздника, который должен был состояться на следующий день.Когда ее вновь привели на суд и повелели принести жертвы богам вместе со всеми, Марина ответила: «Я вознесу жертву хваления моему Богу, но никогда – вашим бессловесным идолам, лишенным жизни!» Олибрий упрашивал ее поберечь свою молодость и красоту. Но она возразила, что всякая телесная красота увядает, тогда как муки, претерпеваемые за имя Христово, украшают душу и готовят ее к вечному блаженству. Магистрат, рассерженный такой дерзостью, приказал растянуть деву на земле, бить прутьями с шипами и разрывать ее плоть железными крючьями. Кровь святой лилась обильным потоком и обагряла землю, но Марина не издала ни одного крика боли и оставалась невозмутимой, словно кто-то другой страдал вместо нее.

Результаты (белорусский) 1:

Святая пакутніца Марына [1] жыла ў кіраванне імператара Клаўдзія (ок. 270) [2]. Яна нарадзілася ў Антыахіі Пісідыйскую (у Малой Азіі) і была дачкой паганскага жраца Эдесия (Эдесима). Яе маці памерла, калі дзяўчынцы было 12 гадоў, і бацька даверыў клопату пра дачку вясковай карміцелькі. Зносіны з мясцовымі хрысьціянамі і прыродныя схільнасці Марыны спрыялі росту семені праўдзівай веры ў яе сэрцы. Калі ёй споўнілася 15 гадоў, любоў да Хрыста была ў ёй гэтак моцная, што Марына жадала толькі аднаго і думала толькі пра адно - прычасціцца пакутніцтва і праліць сваю кроў у імя любові да Хрыста. Не хаваючы свайго жадання, Марына не палохалася заяўляць голасна, што яна хрысціянка, і высмейвала культ ідалаў. Гэтым яна выклікала нянавісць бацькі, які пазбавіў яе спадчыны.

Аднойчы прэфект Асіі Олибрий, накіроўваючыся ў Антыахію, убачыў святую, калі яна пасьвіла статка разам з іншымі жанчынамі вёскі. Зачараваны прыгажосцю Марыны, ён пажадаў ўзяць яе ў жонкі і загадаў сваім людзям прывесці дзяўчыну. Прыйшоўшы ў палац, яна паўстала перад магістратаў, які папрасіў яе назваць сваё імя. Дзева упэўненым голасам адказвала: «Завуць мяне Марына, я дачка свабодных бацькоў з Пісідыю, але я раба Госпада нашага і Збаўцы Ісуса Хрыста, Які стварыў неба і зямлю». Тады яе завастрылі ў вязніцу ў чаканні вялікага паганскага свята, які павінен быў адбыцца на наступны дзень.

Калі яе зноў прывялі на суд і загадалі прынесці ахвяры багам разам з усімі, Марына адказала: «Я узьнясу ахвяру хвалы мойму Богу, але ніколі - вашым бязмоўным ідалам, пазбаўленым жыцця!» Олибрий ўпрошваў яе паберагчы сваю маладосць і прыгажосць. Але яна запярэчыла, што ўсякая цялесная прыгажосць вяне, тады як мукі, перажывае за імя Хрыстова, ўпрыгожваюць душу і рыхтуюць яе да вечнага шчасця. Магістрат, раззлаваны такой дзёрзкасцю, загадаў расцягнуць дзеву на зямлі, біць прутамі з шыпамі і разрываць яе плоць жалезнымі завесах. Кроў святой лілася багатым патокам і амывае зямлю, але Марына не выдала ніводнага крыку болю і заставалася непарушнай, нібы нехта іншы пакутаваў замест яе.