The rewards of failureThe trouble w

The rewards of failure
The trouble with the GlaxoSmithKline pay package was its reward for failure

When the public mood changes, the realisation can take time to sink in. Behaviour that was once acceptable can overnight come to be seen as outrageous. The board of GlaxoSmithKline, a big pharmaceutical company, has found itself at the sharp end of such a mood change. Its shareholders voted to reject the company's remuneration committee reptrt, which would have paid Jean Pierre Garnier, its Chief Executive, $35m if he lost his job and treated him and his wife as three years older than they actually are for the purpose of increasing their pensions.

The vote is purely advisory, with no binding force. But it leaves the company in a sort of legal limbo. More importantly, it leaves boardrooms everywhere in a difficult position. The message of shareholder discontent with large executive pay packages and poor corporate performance has never been so clear.

Company bosses have been slow to understand the new mood of outrage among shareholders. Shareholders have for years accepted that "fat cat" bosses paid themselves more or less whatever they liked. So it is uncomfortable to face criticism. But behind the criticism is a strong feeling that many chief executives are living according to quite a different set of rules from everyone else.
Although the value of most large companies has fallen considerably over the last few years, bosses have continued to pay themselves more. The value of their pensions has increased and they have struck lavish deals in the form of "golden parachute" sebverance deals to cushion their fall if they leave. Some of the aspects of Mr Garnier's package that most irritaed the shareholders were ones that appeared to reward not superior performance but simply being there. Lots of bosses have such components in their pay.

Of course, companies may set up deals with bosses they no longer want in order to encourage them to go quickly and without a legal fight. But a generous advance promise to reward failure is no way to encourage success. Like the "guaranteed bonus" and the lifetime free dental treatment, it offers chief executives a one-way bet.

If the GSK vote makes companies cautious about such deals, that is welcome. The market for chief executives is far from perfect. There is no rate for the job, positions are often quietly filled rather than openly advertised and boardroom search committees rarely ask, "could we get someone equally good even if we paid a bit less?" If the board now has to defend its compensation decisions publicly, it may be easier to say "We'd love to give you a golden parachute but the shareholders would make a fuss." More fuss, please, from shareholders. It's their company, after all.

Результаты (английский) 1:

Shpërblime të dështimit të
Problemi me paketën GlaxoSmithKline pagave ishte shpërblimi i saj për dështimin Kur ndryshimet humor publike, realizimi mund të marrë kohë për të zhytet në. Sjellja që dikur ishte e pranueshme mund të vijnë brenda natës për t'u parë si skandaloze. Bordi i GlaxoSmithKline, një të madhe farmaceutike kompani, e ka gjetur veten në fund të mprehtë të një ndryshimi të tillë humor. Aksionerët e saj votoi për të refuzuar të kompanisë reptrt e kompensimeve, të cilat do të kishin paguar Jean Pierre Garnier, drejtorit të saj ekzekutiv, $ 35m në qoftë se ai humbi punën e tij dhe të trajtohen atë dhe gruan e tij si tre vjet më i vjetër se ata në fakt janë me qëllim të rritjes së tyre pensionet. Votimi është thjesht këshillimor, pa asnjë forcë detyruese. Por kjo lë kompaninë në një lloj të harresë ligjore. Më e rëndësishmja, ajo lë boardrooms kudo në një pozitë të vështirë. Aksioneri mesazhi i pakënaqësisë me paketa të mëdha të pagave ekzekutive dhe performancës së dobët të korporatave ka qenë kurrë kaq i qartë. Kompanisë Rreth ndërmarrje | shefat kanë qenë të ngadalshëm për të kuptuar gjendjen e re e zemërim në mesin e aksionerëve. Aksionerët kanë për vite pranuar se "yndyrë cat" bosët paguar veten pak a shumë çdo gjë që ata i pëlqente. Pra, kjo është e parehatshme për t'u përballur me kritika. Por pas kritikës është një ndjenjë e fortë që krerët shumë drejtuesit janë duke jetuar sipas një grup mjaft të ndryshme të rregullave nga të gjithë të tjerët. Edhe pse vlera e shumicës së kompanive të mëdha ka rënë në mënyrë të konsiderueshme gjatë viteve të fundit, shefat kanë vazhduar të paguajnë vetë më shumë. Vlera e pensioneve të tyre është rritur dhe ata kanë arritur marrëveshje bujar në formën e "parashutë e artë" merret sebverance për të zbutur rënien e tyre në qoftë se ata largohen. Disa nga aspektet e z Garnier është paketë që më irritaed aksionarët ishin ato që u shfaq për të shpërblyer performancën jo superiore, por thjesht duke qenë atje. E bosëve të keni shumë komponente të tilla në pagat e tyre. Sigurisht, kompanitë mund të ngritur të bëjë me bosët ata duan nuk janë më në mënyrë që të inkurajojë ata që të shkojnë shpejt dhe pa luftë ligjore. Por një premtim bujar përparim të shpërblejë dështim ka asnjë mënyrë për të inkurajuar sukses. Të ngjashme "bonus garantuar" dhe trajtimi dentar jetës të lirë, ajo ofron kryeshefat ekzekutivë një bast me një kalim. Nëse votimi GSK bën kompanitë kujdesshëm në lidhje me marrëveshje të tilla, që është i mirëpritur. Tregu për drejtorë ekzekutivë është larg nga të përsosur. Nuk ka asnjë normë për punë, pozicionet janë shpesh të mbushura me qetësi sesa reklamohen në mënyrë të hapur dhe komitetet e kërkimit boardroom rrallë të pyesin, "mund të gjejmë dikë po aq të mirë edhe në qoftë se ne e paguar pak më pak?" Nëse bordi tani ka për të mbrojtur të saj vendimet e kompensimit publikisht, ajo mund të jetë më e lehtë për të thënë "Ne do të duan të ju jap një parashutë të artë, por aksionerët do të bëjë një bujë." Më shumë bujë, të lutem, nga aksionerët. Kjo është kompania e tyre, pasi të gjithë.