Антигона После победы над аргосцами

Антигона
После победы над аргосцами фиванцы устроили роскошные похороны Этеоклу и всем павшим воинам, а Полиника решили Креонт и фиванцы лишить погребения как приведшего иноземное войско против Фив. Труп его лежал у городских стен в поле, оставленный на растерзание хищных животных и птиц. Обречена была душа Полиника на вечное скитание, не могла она найти успокоение в царстве душ умерших.
Страдала благородная, готовая на всякое самопожертвование дочь Эдипа, Антигона, видя то бесчестие, на которое обречен был ее брат. Несмотря ни на что, решила она сама предать земле тело Полиника. Смерть, которой грозил Креонт всякому, кто осмелится предать земле Полиника, совершив все погребальные обряды, не пугала ее. Антигона звала идти с собою и сестру Исмену, но робкая сестра не решилась помочь сестре, страшась гнева Креонта. Она даже старалась уговорить Антигону не идти наперекор воле царя Фив, она напоминала ей о той участи, которая постигла мать их и братьев. Неужели Антигона хочет погубить себя и ее? Не послушалась Исмены Антигона: она готова одна исполнить долг пред братом, готова безропотно вынести все, лишь бы не остался непогребенным Полиник. И Антигона исполнила свое решение.
Аполлон и Афина-Паллада спасают Ореста от преследования Эриний
Гонимый мстительными Эриниями, измученный скитаниями и горем, пришел, наконец, Орест в священные Дельфы и сел там в храме Аполлона около омфала. Даже в храм Аполлона последовали за ним ужасные богини, но там усыпил их бог-стреловержец, и сомкнулись их ужасные очи сном.
Аполлон же тайно от Эриний явился Оресту и повелел ему идти в Афины и там молить защиты у древнего изображения богини Афины-Паллады. Бог обещал свою помощь несчастному Оресту, а в проводники дал ему своего брата, бога Гермеса. Встал Орест, тихонько вышел из храма и пошел с Гермесом в Афины.
Только что ушел он, как из земли поднялась в храме Аполлона тень Клитемнестры. Увидав спящих Эриний, стала она будить их и укорять за то, что перестали они преследовать убийцу, пролившего кровь матери. Она торопила их погнаться скорее за скрывшимся Орестом и не давать ему ни на минуту покоя. Но крепким, тяжелым сном спали Эринии, во сне стонали они, временами вскрикивая, словно преследуя бегущего от них убийцу. Наконец, с большим трудом проснулась одна из Эриний и разбудила других. В ярость пришли Эринии, увидав, что скрылся Орест. Стали они упрекать Аполлона за то, что вырвал он из их рук убийцу, но Аполлон, грозя луком, изгнал их из своего храма. Полные яростного гнева, нестройной толпой понеслись богини по следам Ореста. 1
Аполлон и музы
Весной и летом на склонах лесистого Геликона, там, где таинственно журчат священные воды источника Гиппокрены, и на высоком Парнасе, у чистых вод Кастальского родника, Аполлон водит хоровод с девятью музами. Юные, прекрасные музы, дочери Зевса и Мнемосины, — постоянные спутницы Аполлона. Он предводительствует хором муз и сопровождает их пение игрой на своей золотой кифаре.
Аполлон у Адмета
Аполлон должен был очиститься от греха пролитой крови Пифона. Ведь и сам он очищает людей, совершивших убийство. Он удалился по решению Зевса в Фессалию к прекрасному и благородному царю Адмету. Там пас он стада царя и этой службой искупал свой грех. Когда Аполлон играл средь пастбища на тростниковой флейте или на золотой кифаре, дикие звери выходили из лесной чащи, очарованные его игрой. Пантеры и свирепые львы мирно ходили среди стад. Олени и серны сбегались на звуки флейты.
Арахна
На всю Лидию славилась Арахна своим искусством. Часто собирались нимфы со склонов Тмола и с берегов златоносного Пактола любоваться ее работой. Арахна пряла из нитей, подобных туману, ткани, прозрачные, как воздух. Гордилась она, что нет ей равной на свете в искусстве ткать. Однажды воскликнула она:
— Пусть приходит сама Афина-Паллада состязаться со мной! Не победить ей меня; не боюсь я этого
Аргонавты в Вифинии (Амик)
На следующий день утром пристали аргонавты к берегу Вифинии. Не встретили их там так гостеприимно, как в Кизике. В Вифинии на берегу моря жили бебрики, правил ими царь Амик. Он гордился своей исполинской силой и славой непобедимого кулачного бойца. Всех чужестранцев заставлял жестокий царь биться с собой и безжалостно убивал их могучим ударом кулака. Насмешками встретил Амик аргонавтов, бродягами назвал он великих героев и вызывал сильнейшего из них на бой, если только отважится кто-нибудь из них помериться с ним силами. Разгневались герои. Из их среды вышел юный сын Зевса и Леды, Полидевк.
Спокойно принял он вызов царя бебриков. Словно грозный Тифон, стоял Амик в своем черном плаще и с громадной дубиной на плечах перед Полидевком. Мрачным взглядом смерил он Полидевка; а тот стоял перед Амиком, сияя, словно звезда, своей красотой. Приготовились к бою бойцы. Бросил Амик на землю кулачные ремни[1]. Не выбирая, поднял ближайшие ремни Полидевк и обвязал себе руку. Начался бой. Как разъяренный бык, бросился на Полидевка царь бебриков. Ловко отражал его удары Пол

Результаты (белорусский) 1:

Антыгона
Пасля перамогі над аргосцами фиванцы зладзілі раскошныя пахаванне Этеоклу і ўсім загінулым воінам, а Полиника вырашылі Креонт і фиванцы пазбавіць пахавання як які прывёў іншаземнае войска супраць Фіваў. Труп яго ляжаў каля гарадское сцен у поле, пакінуты на разарванне драпежных жывёл і птушак. Асуджаная была душа Полиника на вечнае лунанне, не магла яна знайсці заспакаенне ў царстве душ памерлых.
Пакутавала высакародная, гатовая на ўсякае самаахвяраванне дачка Эдып, Антыгона, бачачы тое ганьба, на якое асуджаны быў яе брат. Нягледзячы ні на што, вырашыла яна сама аддаць зямлі цела Полиника. Смерць, якой пагражаў Креонт кожнаму, хто адважыцца аддаць зямлі Полиника, здзейсніўшы ўсе пахавальныя абрады, не палохаў яе. Антыгона клікала ісці з сабою і сястру Исмену, але нясмелая сястра не адважылася дапамагчы сястры, баючыся гневу Креонт. Яна нават старалася ўгаварыць Антыгона не ісці насуперак волі цара Фіваў, яна нагадвала ёй пра той лёс, які напаткаў маці іхняя і братоў. Няўжо Антыгона хоча загубіць сябе і яе? Не паслухала Исмены Антыгона: яна гатовая адна выканаць абавязак перад братам, гатовая пакорліва вынесці ўсё, абы не застаўся непахаваным Полиник. І Антыгона выканала сваё рашэнне.
Апалон і Афіна-Палада ратуюць Ореста ад пераследу Эрын
Гнаны помслівыя Эрын, змучаны тулянняў і горам, прыйшоў, нарэшце, Арэст ў святыя Дэльфы і сеў там у храме Апалона каля омфала. Нават у храм Апалона рушылі ўслед за ім жудасныя багіні, але там усыпіў іх бог-стреловержец, і сустрэў яе жудасныя вочы сном.
Апалон жа таемна ад Эрын зьявіўся Орэст і загадаў яму ісці ў Афіны і там маліць абароны ў старажытнага малюнка багіні Афіны-Палада. Бог абяцаў сваю дапамогу няшчаснаму Орэст, а ў праваднікі даў яму свайго брата, бога Гермеса. Ўстаў Арэст, ціхенька выйшаў з храма і пайшоў з Гермесам ў Афіны.
Толькі што сышоў ён, як з зямлі паднялася ў храме Апалона цень Клитемнестры. Убачыўшы спячых Эрын, стала яна будзіць іх і дакараць за тое, што перасталі яны пераследваць забойцу, хто праліў кроў маці. Яна прыспешвала іх пагнацца хутчэй за які схаваўся Орэст і не даваць яму ні на хвіліну спакою. Але трывалым цяжкім сне спалі Эрын, у сне стагналі яны, часам ўскрыкваючы, нібы пераследуючы які бег ад іх забойцу. Нарэшце, з вялікай працай прачнулася адна з Эрын і абудзіў многіх іншых. У лютасьць прыйшлі Эрын, убачыўшы, што схаваўся Арэст. Сталі яны папракаць Апалона за тое, што вырваў ён з іх рук забойцу, але Апалон, пагражаючы лукам, выгнаў іх са свайго храма. Поўныя лютай гневу, нестройной натоўпам панесліся багіні па слядах Ореста. 1
Апалон і музы
Увесну і ўлетку на схілах лясістай Гелікон, там, дзе таямніча журчат святыя воды крыніцы Гиппокрены, і на высокім Парнасе, у чыстых вод Кастальского крыніцы, Апалон водзіць карагод з дзевяццю музамі. Юныя, выдатныя музы, дачкі Зеўса і Мнемасіны, - сталыя спадарожніцы Апалона. Ён правадырнічае хорам муз і суправаджае іх спевы гульнёй на сваёй залатой кіфары.
Апалон ў Адмета
Апалон павінен быў ачысціцца ад граху пралітай крыві Пітон. Бо і сам ён ачышчае людзей, якія здзейснілі забойства. Ён пайшоў па рашэнні Зеўса ў Фесалію да прыгожага і высакароднаму цара Адмета. Там пас ён статка цара і гэтай службай выкупляў грэх апушчаных вачэй. Калі Апалон гуляў сярод пашы на трысняговай флейце або на залатой кіфары, дзікія звяры выходзілі з лесу, зачараваныя яго гульнёй. Пантэры і лютыя львы мірна хадзілі сярод статкаў. Алені і сарны збягаліся на гукі флейты.
Арахна
На ўсю Лідзію славілася Арахна сваім мастацтвам. Часта збіраліся німфы са схілаў Тмола і з берагоў златоносного Пактола любавацца яе працай. Арахна прала з нітак, падобных туману, тканіны, празрыстыя, як паветра. Ганарылася яна, што няма ёй роўнай на свеце і ў мастацтве ткаць. Аднойчы усклікнула яна:
- Хай прыходзіць сама Афіна-Палада спаборнічаць са мной! Не перамогуць ёй мяне; не баюся я гэтага
Арганаўты ў Віфініі (АМіКу)
На наступны дзень раніцай прысталі арганаўты да берага Віфініі. Ня сустрэлі іх там так гасцінна, як у Кізіке. У Віфініі на беразе мора жылі бебрики, правіў імі цар АМіКу. Ён ганарыўся сваёй волатавай сілай і славай непераможнага кулачнага байца. Усіх чужаземцаў прымушаў жорсткі цар біцца з сабой і бязлітасна забіваў іх магутным ударам кулака. Насмешкамі сустрэў АМіКу арганаўтаў, бадзягамі назваў ён вялікіх герояў і выклікаў наймоцнага з іх на бой, калі толькі адважыцца хто-небудзь з іх памерацца з ім сіламі. Ўгневаліся героі. З іх асяроддзя выйшаў юны сын Зеўса і Леды, Полидевк.
Спакойна прыняў ён выклік цара бебриков. Нібы грозны Тыфон, стаяў АМіКу ў сваім чорным плашчы і з велічэзнай дубінай на плячах перад Полидевком. Змрочным позіркам змераў ён Полидевка; а той стаяў перад АМіКу, ззяючы, нібы зорка, сваёй прыгажосцю. Падрыхтаваліся да бою байцы. Кінуў АМіКу на зямлю кулачныя рамяні [1]. Ня выбіраючы, падняў бліжэйшыя рамяні Полидевк і абвязаў сабе руку. Пачаўся бой. Як раз'юшаны бык, кінуўся на Полидевка цар бебриков. Спрытна адлюстроўваў яго ўдары Пол