Как много тех, с кем можно лечь в п

Как много тех, с кем можно лечь в постель,Как мало тех, с кем хочется проснуться,И утром расставаясь улыбнуться,И помахать рукой и улыбнуться,И целый день волнуясь ждать вестей.Как много тех, с кем можно просто жить,Пить кофе утром, говорить и спорить,С кем можно ездить отдыхать на море,И как положено, и в радости и в горе,Быть рядом, но при этом не любить.Как мало тех, с кем хочется мечтать,Смотреть, как облака роятся в небе,Писать слова любви на первом снеге,И думать лишь об этом человеке,И счастья большего не знать и не желать.Как мало тех, с кем можно помолчать,Кто понимает с полуслова, с полувзгляда,Кому не жалко год за годом отдавать,И за кого ты, сможешь, как награду, Любую боль, любую казнь принять.Вот так и вьется эта канитель,Легко встречаются, без боли расстаются,Все почему? Все потому, что много тех, С кем можно лечь в постель,И мало тех, с кем хочется проснуться.Мы мечемся, работа, быт, дела,Кто хочет слышать, все же должен слушать,А на бегу увидишь лишь тела,Остановитесь, что бы видеть душу.Мы выбираем сердцем, по уму,Боимся на улыбку улыбнуться,Но душу открываем лишь тому,С которым и захочется проснуться.Как много тех, с кем можно говорить,Как мало тех, с кем трепетно молчанье,Когда надежды тоненькая нить,Меж нами, как простое пониманье.Как много тех, с кем можно горевать,Вопросами подогревать сомненья,Как мало тех, с кем можно узнавать,Себя, как своей жизни отраженье.Как много тех, с кем лучше бы молчать,Кому не проболтаться бы в печали,Как мало тех, кому мы доверятьМогли бы то, что от себя скрывали.С кем силы мы душевные найдем,Кому душой и сердцем слепо верим,Кого мы непременно позовем,Когда беда откроет наши двери.Как много их, с кем можно не мудря,С кем мы печаль и радость пригубили,Наверно только им благодаря,Мы этот мир изменчивый любили.Эдуард Асадов

Результаты (польский) 1:

Как много тех, с кем можно лечь в постель,
Как мало тех, с кем хочется проснуться,
И утром расставаясь улыбнуться,
И помахать рукой и улыбнуться,
И целый день волнуясь ждать вестей.
Как много тех, с кем можно просто жить,
Пить кофе утром, говорить и спорить,
С кем можно ездить отдыхать на море,
И как положено, и в радости и в горе,
Быть рядом, но при этом не любить.
Как мало тех, с кем хочется мечтать,
Смотреть, как облака роятся в небе,
Писать слова любви на первом снеге,
И думать лишь об этом человеке,
И счастья большего не знать и не желать.
Как мало тех, с кем можно помолчать,
Кто понимает с полуслова, с полувзгляда,
Кому не жалко год за годом отдавать,
И за кого ты, сможешь, как награду,
Любую боль, любую казнь принять.
Вот так и вьется эта канитель,
Легко встречаются, без боли расстаются,
Все почему? Все потому, что много тех,
С кем можно лечь в постель,
И мало тех, с кем хочется проснуться.
Мы мечемся, работа, быт, дела,
Кто хочет слышать, все же должен слушать,
А на бегу увидишь лишь тела,
Остановитесь, что бы видеть душу.
Мы выбираем сердцем, по уму,
Боимся на улыбку улыбнуться,
Но душу открываем лишь тому,
С которым и захочется проснуться.
Как много тех, с кем можно говорить,
Как мало тех, с кем трепетно молчанье,
Kiedy cienka nitka nadziei,
Między nami, jako prostego zrozumienia.
Ilu z tych, z którymi mogą się smucić,
pytania zwątpienia na ciepło,
jak niewielu z tych, z którymi można nauczyć
się jako odbicie swojego życia.
Ilu z tych, z którymi lepiej jest milczeć,
którzy nie wygadać się w smutku,
jak niektóre z tych, którym ufamy
się mogło ukryć przed samym sobą.
Kto siła psychiczna znaleźć,
do duszy i serca, ślepo wierzyć,
którego będziemy nazywać wszystkie środki,
gdy kłopoty otworzy nasze drzwi.
Ilu z nich, z którymi nie może być mądry,
kogo możemy popijać smutek i radość,
chyba tylko dzięki nim
kochaliśmy ten świat wzburzony.
Eduard Asadov

Результаты (польский) 2:

Ilu ludzi można iść spać z,
Jak mało osób, które chcesz obudzić się z
A rano rozstanie się uśmiechnąć,
I fala i uśmiech,
I przez cały dzień niepokojące czekać na nowości.
Ilu ludzi można po prostu żyć,
Pij kawę rano, rozmawiać i dyskutować,
Kto może udać się na odpoczynek na morzu,
I jak powinno być, i w radości i żalu,
Być blisko, ale nie kochać.
Jak mało osób, które chcesz marzyć,
Oglądaj chmury rój na niebie,
Pisanie słów miłości na pierwszym śniegu,
I myśleć tylko o tym człowieku,
I szczęście więcej nie wiedzieć, a nie chcą.
Jak niewiele osób może milczeć,
Kto rozumie, pół-oczami, pół-oczach,
Kto nie żałuje za udzielenie, rok po roku,
I dla kogo możesz, w nagrodę,
Wszelki ból, jakakolwiek kara do zaakceptowania.
W ten sposób ta trzcina jest
Jest to łatwe do spełnienia, bez bólu do części,
Dlaczego tak jest? To dlatego, że wiele z tych
Kto może udać się do łóżka z
I jest niewiele osób, które chcesz się obudzić.
Spieszmy, pracujemy, życie, czyny,
Kto chce usłyszeć, nadal musi słuchać,
Wszystko, co widzisz w biegu, to ciała,
Zatrzymaj się, aby zobaczyć duszę.
Wybieramy z naszymi sercami, przez umysł,
Obawiamy się uśmiechu,
Ale otwieramy nasze dusze tylko po to, aby
Tam będziesz chciał się obudzić.
Ilu ludzi można porozmawiać
Jak niewielu jest tych, z którymi drżącej ciszy,
Kiedy nadzieja jest cienka nić,
Między nami, jako proste zrozumienie.
Ilu ludzi można smucić z
Problemy rozgrzać wątpliwości,
Jak niewielu ludzi można rozpoznać
Ja jako odbicie waszego życia.
Ilu ludzi byłoby lepiej, zachowując spokój,
Kto nie rozmawiałby w smutku,
Jak mało mamy zaufanie
Możesz mieć ukryte coś od siebie.
Z kim odnajmujemy siłę duszy,
Do kogo ślepo wierzymy w nasze serca i serca,
Do kogo mamy zamiar zadzwonić,
Kiedy kłopoty otwiera nasze drzwi.
Ilu z nich, z którym nie można być mądre,
Z kim zrujnowaliśmy smutek i radość,
Prawdopodobnie tylko dzięki nim,
Kochaliśmy ten świat.
Eduard Asadow

Результаты (польский) 3:

Ile osób może spać w łóżku,
Jak mało ludzi chcesz się obudzić,
/And the smile of parting in the morning
I pomachaj i uśmiechaj się,
Czekałam na wiadomości cały dzień.
Jest tylu ludzi, z którymi możesz żyć.
Kawa rano, pogawędka, kłótnia,
Z kim mogę iść nad morze odpocząć,
I tak powinno być, w radości i bólu,
Blisko, ale nie z miłością.
I jak mało ludzi śnisz,
Widzisz chmury latające w niebie,
Napisz miłosne słowa na pierwszym śniegu,
Pomyśl o tym człowieku.
Szczęście nie musi już wiedzieć i nie musi już wiedzieć
Niewielu ludzi może milczeć.
Kto zna pół zdania, pół spojrzenia,
Nie jest smutno dawać im rok po roku,
Dla ciebie, możesz być jak nagroda,
Każdy ból, każda egzekucja.
W ten sposób motyl krąży,
Łatwo się spotkać, odejść bezboleśnie,
Dlaczego?Wszystko dlatego, że jest tylu ludzi
Z kim możesz spać?
Niewielu ludzi chce się obudzić.
Marzymy, pracujemy, żyjemy, pracujemy,
Kto by chciał to usłyszeć?
A kiedy uciekasz, widzisz tylko ciała,
Przestań widzieć duszę.
Wybieramy mądrze,
Boimy się uśmiechać.
Ale możemy otworzyć się tylko na to serce.
Ja chcę się obudzić.
Ile osób może mówić,
Niewielu drży w ciszy,
Kiedy jest iskierka nadziei,
Między nami, jako proste zrozumienie.
Z tyloma ludźmi, możesz być smutny,
Podejrzenie smaku
Niewielu ludzi wie,
Jestem jak odbicie mojego życia.
Ilu ludzi lepiej milczy,
Nikt nie powie w smutku,
Jak mało ludzi ufamy
Możemy się ukryć.
Znajdziemy moc serca, która może nam pomóc.
Wierzcie, że serce i dusza s ą ślepe.
Do kogo zadzwonimy?
Kiedy katastrofa otworzy nasze drzwi.
Ile osób masz, nie wiesz, ile?
Do kogo przynosimy smutek i radość,
Może to przez nich.
Kochamy ten zmieniający się świat
Edward Assad