Леля, хорошенькая двадцатилетняя бл

Леля, хорошенькая двадцатилетняя блондинка, стоит у палисадника дачи и, положив подбородок на перекладину, глядит вдаль. Всё далекое поле, клочковатые облака на небе, темнеющая вдали железнодорожная станция и речка, бегущая в десяти шагах от палисадника, залиты светом багровой, поднимающейся из-за кургана луны. Ветерок от нечего делать весело рябит речку и шуршит травкой… Кругом тишина… Леля думает… Она сравнивает настоящее с прошлым.
В этом мае Леля уже замужем. Муж ее красив, богат, молод, образован, всеми уважаем, но, несмотря на всё это, он (совестно сознаться перед поэтическим маем!) груб, неотесан и нелеп. Просыпается он ровно в десять часов утра и, надевши халат, садится бриться. Бреется он с озабоченным лицом, с чувством, с толком, словно телефон выдумывает. После бритья пьет какие-то воды, тоже с озабоченным лицом. Затем, одевшись во всё тщательно вычищенное и выглаженное, целует женину руку и в собственном экипаже едет на службу в “Страховое общество”. Что он делает в этом “обществе”, Леля не знает. Переписывает ли он только бумаги, сочиняет ли умные проекты, или, быть может, даже вращает судьбами “общества” – неизвестно. В четвертом часу приезжает он со службы и, жалуясь на утомление и испарину, переменяет белье. Затем садиться обедать. За обедом он много ест и разговаривает. Говорит все больше о высоких материях. Решает женские и финансовые вопросы, бранит за все Англию, хвалит Бисмарка. Достается от него газетам, медицине, актерам, студентам… “Молодежь ужжасно измельчала!” За обед успеет сотню вопросов решить. Но, что ужаснее всего, обедающие гости слушают этого нелепого человека и поддакивают (А. Чехов).

Результаты (белорусский) 1:

Леля, прыгожанькая дваццацігадовая бландынка, стаіць ля кветніка дачы і, паклаўшы падбародак на перакладзіну, глядзіць удалячынь. Усё далёкае поле, клочковатые аблокі на небе, што цямнее удалечыні чыгуначная станцыя і рэчка, якая бяжыць за дзесяць крокаў ад кветніка, заліты святлом чырвоным, што ўздымаецца з-за кургана месяца. Ветрык ад няма чаго рабіць весела мітусіцца рэчку і шамаціць траўкай ... Вакол цішыня ... Леля думае ... Яна параўноўвае цяперашні з мінулым.
У гэтым траўні Леля ўжо замужам. Муж яе прыгожы, багаты, малады, адукаваны, усімі паважаем, але, нягледзячы на ўсё гэта, ён (сорамна прызнацца перад паэтычным маем!) Грубы, грубы і недарэчны. Прачынаецца ён роўна ў дзесяць гадзін раніцы і у сваiм халат, садзіцца галіцца. Голіцца ён з заклапочаным тварам, з пачуццём, з толкам, нібы тэлефон выдумляе. Пасля галення п'е нейкія вады, таксама з заклапочаным тварам. Затым, апрануўшыся ва ўсё старанна вычышчаны і выглаженность, цалуе жончына руку і ва ўласным экіпажы едзе на службу ў "Страхавое таварыства". Што ён робіць у гэтым "грамадстве", Леля не ведае. Перапісвае Ці ён толькі паперы, складае Ці разумныя праекты, або, быць можа, нават круціць лёсамі "грамадства" - невядома. У чацвёртым гадзіны прыязджае ён са службы і, скардзячыся на стому і пот, мяняў бялізну. Затым садзіцца абедаць. За абедам ён шмат есць і размаўляе. Кажа ўсё больш пра высокія матэрыі. Вырашае жаночыя і фінансавыя пытанні, лае за ўсё Англію, хваліць Бісмарка. Дастаецца ад яго газетам, медыцыне, акцёрам, студэнтам ... "Моладзь ужжасно здрабнела!" За абед паспее сотню пытанняў вырашыць. Але, што горш за ўсё, абедаюць госці слухаюць гэтага недарэчнага чалавека і падтакваюць (А. Чэхаў).